Το διάβασμα για τα παιδιά πρέπει να αποτελεί χαρά, δημιουργική απασχόληση και όχι καταναγκασμό. Να γίνει βίωμα γιατί μόνο έτσι μπορεί να το αγαπήσουν. Και πώς θα συμβεί αυτό;
Πρωτίστως αν το αγαπούμε εμείς, δίνοντάς τους το παράδειγμα! Πρέπει επίσης να αξιοποιήσουμε την έμφυτη περιέργειά τους, να τους δίνουμε ερεθίσματα σκέψεις μέσα από ερωτήσεις ακόμα και αφελείς, να τα παροτρύνουμε να διαβάζουν μεγαλόφωνα, να κάνουμε με λίγα λόγια, το διάβασμα παιχνίδι!
Να μην επιμένουμε στην αποστήθιση, αλλά στην κατανόηση και στην απόδοση απ’ το παιδί του νοήματος αυτού που διαβάζει.
Να επιβραβεύουμε τις προσπάθειές τους, έστω κι αν χρειάζονται βελτίωση, γιατί έτσι αυξάνει η αυτοπεποίθησή τους.
Να δημιουργούμε στο σπίτι αναγνωστικό περιβάλλον, με τη βιβλιοθήκη να κυριαρχεί κι όχι την τηλεόραση ή τον υπολογιστή.
Να υπάρχει ησυχία στην ώρα μελέτης, να είναι κλειστές οι συσκευές και ελεγχόμενη η χρήση τους. Αν είναι δυνατόν, τουλάχιστον όσο το παιδί είναι μικρό, ο υπολογιστής να βρίσκεται σε δημόσιο χώρο και έξω απ’ το δωμάτιό του. Φυσικά ούτε λόγος για κινητό και ίντερνετ πριν το γυμνάσιο. Αυτά φαίνονται βουνά όταν δεν γίνουν από την αρχή, με το που θα γεννηθεί το παιδί.
Να διαβάζουμε στα παιδιά επιλεγμένα παραμύθια χωρίς πολλές εικόνες για να αναπτύσσεται η προσοχή και η φαντασία τους.
Να δωρίσουμε στο παιδί ένα ‘ημερολόγιο βιβλίων’ όπου θα καταχωρεί ό,τι διαβάζει.
Να δημιουργήσουμε μια μικρή λέσχη ανάγνωσης στο σπίτι όπου θα καλείται το παιδί, μετά το διάβασμα ενός βιβλίου, να αφηγηθεί τις εντυπώσεις του.
Να υπάρχει πάντα εξωσχολικό ανάγνωσμα στο προσκέφαλό του σαν σύντροφος χαλάρωσης και απόδρασης.
Να το παροτρύνουμε από μικρό εκτός σπιτιού, να διαβάζει τα πάντα, όπως πινακίδες και αφίσες.
Να επισκεπτόμαστε μαζί βιβλιοθήκες και να το εντάσσουμε σε δραστηριότητές τους.
Να επισκεπτόμαστε μαζί βιβλιοπωλεία και να το μάθουμε να προτιμά ως δώρα, για τον εαυτό του και τους φίλους του, βιβλία.
Κάπως έτσι νομίζω πως γίνεται βίωμα η ανάγνωση στο παιδί, αποδέχεται ευκολότερα την ανάγκη της σχολικής μελέτης και καλλιεργείται από μικρό πνευματικά. Να μη ξεχνάμε όμως πως τα παιδιά έχουν απόλυτη ανάγκη και το παιχνίδι γιατί αυτό τα βοηθά να ζουν πραγματικά και όχι η ενασχόληση με τον κόσμο του βιβλίου που μπορεί να είναι γοητευτικός, δεν παύει όμως να είναι και φανταστικός.
