Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΤΟΚΕΤΟΥ, ΤΟΥ ΘΗΛΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΥΠΝΟΥ

Κάποτε ο φυσιολογικός τοκετός ήταν μονόδρομος, οι γυναίκες θήλαζαν για όσο ήθελαν τα παιδιά χωρίς αυτό να αποτελεί πρόβλημα για το περιβάλλον των μανάδων και κοιμόντουσαν όλοι μαζί στο κρεβάτι χωρίς το φόβο μήπως τα παιδιά γίνουν “κακομαθημένα μαμόθρεφτα”. Τα τελευταία χρόνια μπήκαν οι εταιρείες που προωθούν τα γάλατα σε σκόνη, τα μπιμπερό και τις πιπίλες, τα “ανεξάρτητα” μωρά που κοιμούνται μόνα τους στο δωμάτιο τους από τις πρώτες κιόλας ημέρες της ζωής τους, με αποτέλεσμα να εκτοπίσουν τη φύση στο βωμό του εκμοντερνισμού και της υπερκατανάλωσης. Για να το πετύχουν αυτό, ανέπτυξαν και προώθησαν κάποιους μύθους, όπως: “Το παιδί έχει πολύ βάρος και πρέπει να κάνουμε καισαρική”, “Μπορεί να μην έχεις γάλα”, “Μήπως δεν του φτάνει το γάλα σου;”, “Η αγκαλιά κακομαθαίνει” κτλ.

Από την κα Μαρίνα Κρητικού, Ψυχολόγο Υγείας- Συστημική/Οικογενειακή Σύμβουλο

co-sleeping

Τα παραπάνω, είχαν ως αποτέλεσμα τα αυτονόητα και φυσικά (φυσιολογικός τοκετός, θηλασμός, κοινός ύπνος) έχουν καταλήξει να είναι δαχτυλοδεικτούμενα. Ο φυσιολογικός τοκετός έχει αντικατασταθεί από αναίτιες καισαρικές, οι οποίες με τις λάθος πρακτικές που εφαρμόζονται στα μαιευτήρια και απομακρύνουν το νεογνό από την αγκαλιά και τη ζεστασιά της μητέρας του, καταλήγουν σε πρόωρο αποθηλασμό και τάση για “ανεξαρτητοποίηση” του εμβρύου τοποθετώντας το από τις πρώτες μέρες της ζωής του σε ξεχωριστό δωμάτιο. Αν κάναμε μια στροφή πίσω στη φύση και το ένστικτο μας, το οποίο το έχουμε καταπιέσει βαδίζοντας με τις τάσεις της εποχής που επιβάλλουν τον καταναλωτισμό και τα υλικά αγαθά αντί της φυσικής παρουσίας, τότε το χτίσιμο της βασικής εμπιστοσύνης με τα παιδιά μας θα γινόταν με ασφάλεια και εκείνα θα ανεξαρτητοποιούνταν όταν εκείνα θα ήταν έτοιμα και μόνο τότε! Ας μην ξεχνάμε να ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες τους και να προσπαθούμε να αποκωδικοποιούμε τη συμπεριφορά τους βάζοντας της λόγια! Τα λόγια που δεν μπορούν εκείνα να πουν!

Η στροφή αυτή και η απομάκρυνση από τη φύση, είχε ως αποτέλεσμα οι δικοί μας οι γονείς να μη μας θηλάσουν, να μην καλύψουν τις βασικές μας ανάγκες για στοργή, τρυφερότητα και βασική εμπιστοσύνη, γιατί βιάζονταν να μας κάνουν “ανεξάρτητους” βάζοντας μας σε άλλο δωμάτιο, ενώ εμείς θέλαμε τη μυρωδιά και την αγκαλιά της μανούλας μας! Δεν είναι όμως ποτέ αργά να βάλουμε έστω και τώρα σε προτεραιότητα τις ανάγκες μας, να ακούσουμε το σώμα μας, να κάνουμε κάτι για εμάς! Οι σοφοί αρχαίοι πρόγονοι μας έλεγαν “Μέτρον άριστον”…πόσο δίκιο είχαν! Τα άκρα ποτέ δεν ωφέλησαν κανέναν, ούτε ενήλικα, ούτε φυσικά και τα παιδιά μας.

Μεταξύ λοιπόν του παιδοκεντρισμού-υπερπροστασίας και της ανώφελης-πρόωρης “εκπαίδευσης” για ανεξαρτητοποίηση, υπάρχουν πολλά που μπορεί να κάνει ένας γονιός για να βοηθήσει αποτελεσματικά τα παιδιά του. Το να προβαίνει σε ενέργειες όπως εκπαίδευση ύπνου με την εφαρμογή του ελεγχόμενου κλάματος, εκπαίδευση τουαλέτας (κάνοντας ψυχαναγκαστική χρήση του γιο-γιο), εκπαίδευση στους καλούς τρόπους (ενώ ο ίδιος δεν τους τηρεί πάντα) κλπ., πετυχαίνει το αντίθετο από το να κάνει το παιδί του ανεξάρτητο. Στο εγγύς μέλλον, ίσως να βλέπει ότι το σχέδιο του έχει εφαρμογή και διαβάζοντας αυτές τις γραμμές να κουνάει αποδοκιμαστικά το κεφάλι του, αλλά αν αναλογιστούμε λίγο πιο μακροπρόθεσμα, τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό στον αυριανό έφηβο ή ενήλικα που έμαθε δια της βίας κάποια πράγματα; Αντίθετα το να εφαρμόζουμε τον παιδοκεντρισμό υπερπροστατεύοντας τα παιδιά μας, χωρίς να τα αφήνουμε να ξεδιπλώσουν τις ικανότητες και τις δεξιότητες τους, τότε μήπως τα ωθούμε στο να παραμείνουν εξαρτώμενα από εμάς για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα;

Το πιο σημαντικό και καλό που μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας είναι να ακολουθούμε τις ανάγκες τους και να πηγαίνουμε με τους δικούς τους ρυθμούς. Αν σεβόμαστε και ικανοποιούμε τις ανάγκες τους για ασφάλεια, στοργή, αγάπη και άνευ όρων αποδοχή, σεβόμαστε το ρυθμό του κάθε παιδιού, καθώς το κάθε παιδί είναι μοναδικό και δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα, τότε θα τα βοηθήσουμε να εξελιχθούν σε ώριμους και ισορροπημένους ενήλικες που θα έχουν μάθει να αναγνωρίζουν τα θέλω τους, τις ανάγκες και τα συναισθήματα τους!