ΠΑΤΕΡΑΣ ΠΡΙΝ ΚΑΝ ΦΥΤΡΩΣΕΙ ΜΟΥΣΤΑΚΙ…
“Να σας ζήσει!! Κοριτσάκι!!…” ..μου είπε με ένα χαμόγελο που διέγραφε σχεδόν όλο το πρόσωπό της περιχαρής η μαία, καθώς τη φώλιαζε προσεκτικά στην αγκαλιά μου.
Τόσο μικρή και όμορφη, τόσο εύθραυστη και γαλήνια.. Ένας μικρός, τόσος δα μικροσκοπικός άγγελος, ένα πλάσμα πανέμορφο από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στον κόσμο μου. Ξαφνικά πείστηκα.. υπάρχει έρωτας με την πρώτη ματιά..
Γράφει ο Γιάννης Ραφαηλίδης*
Τα συναισθήματα μέσα μου πρωτόγνωρα και έντονα, εξαφάνιζαν μέσα μου κάθε αμφιβολία ή ανασφάλεια για το αν θα τα καταφέρω. Άγουρος και ανώριμος, σχεδόν αμούστακος ακόμη, και με τις τρίχες στο κεφάλι μου να στέκουν περήφανα κατάμαυρες χωρίς κανένα ίχνος λευκής παρασπονδίας ανάμεσά τους, τίποτε δεν πρόδιδε τον πιτσιρικά πως θα γινόταν πατέρας. Ακόμη και στη διάρκεια της εγκυμοσύνης, η ανωριμότητά μου κέρδιζε κατά κράτος κάθε προσπάθεια της μελλοντικής πατρότητας να αναδυθεί.
Δεν το ψάξαμε καν αν ήταν κορίτσι ή αγόρι. Δε μας ενδιέφερε. Ήταν αναπάντεχο ως γεγονός, πρόωρο ως προς την ετοιμότητά μας, αλλά παρέμενε δώρο και σαν τέτοιο θα το αντιμετωπίζαμε.
Δεν το κρύβω. Ποτέ δεν το έκρυβα άλλωστε. Ήθελα πολύ να είναι κορίτσι. Έτρεμα στη σκέψη να έχω ένα γιο που θα μου έμοιαζε. Όποιος με γνωρίζει ξέρει καλά τι εννοώ. Ήρωας η μάνα μου… Αυτό μόνο έχω να πω.. Ιδιότροπος σε όλες μου τις εκφάνσεις, νευρικός, εγωιστής και προικισμένος με πολλά ακόμη δώρα παρμένα από το κουτί της Πανδώρας, δεν θα άντεχα ποτέ κάποιον σαν εμένα.
Η αγωνία μου στο μαιευτήριο κορυφώνεται καθώς οι ώρες περνούν και δεν έχουμε νέα. Δέκα ώρες αναμονής πριν ακούσω να καλούν το όνομά μου. Ανεβαίνω τρέχοντας πέντε ορόφους. Ακόμη και σήμερα αμφιβάλλω αν θα γεννηθεί ποτέ Τζαμαικανός ή Αμερικάνος που να μπορέσει να τρέξει γρηγορότερα από ότι εγώ εκείνη τη στιγμή.
Πέντε λεπτά αργότερα, και ενώ οι πνεύμονές μέσα μου συνεχίζουν να πάλλονται τρελά, μια ήρεμη και χαμογελαστή μαία με πλησιάζει… Κρατάει κάτι, κάτι μικρό, αλλά δεν διακρίνω τίποτα. Η καρδιά μου ανεβάζει σφυγμούς. Τρέμω πιο πολύ από ποτέ, όλο και περισσότερο σε κάθε της βήμα. Ακούω τους χτύπους της καρδίας μου να χορεύουν σε πρωτόγνωρους ρυθμούς μέσα μου.
– “Ο κύριος Ραφαηλίδης;” ρωτάει ευγενικά.
– “Ναι…”, αποκρίνομαι σχεδόν τρέμοντας, και έχοντας ήδη ξεκινήσει να κλαίω…
– “Να σας ζήσει!! Κοριτσάκι!!…”
Γιάννης Ραφαηλίδης
